«…Αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κοντινά σε μας και σε τέτοιο σημείο δικά μας, που δεν έχουμε νομίζω σήμερα τίποτ' άλλο για να ισχυριστούμε το ίδιο…. Το ρεμπέτικο κατορθώνει με μια θαυμαστή ενότητα, να συνδυάζει το λόγο, τη μουσική και την κίνηση. Απ΄ τη σύνθεση μέχρι την εκτέλεση, μ’ ένστικτο, δημιoυργούνται οι προϋποθέσεις για τnν τριπλή αυτή εκφραστική συνύπαρξη, που ορισμένες φορές, σαν φτάνει τα όρια της τελειότητας, θυμίζει μορφολογικά την αρχαία τραγωδία...», θα πει μεταξύ άλλων, σε διάλεξή του το 1946, στο Θέατρο Τέχνης, και θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική ελληνική αστική κοινωνία.
Ακροβατώντας στα όρια
ανάμεσα στον ύμνο και την προσβολή, τολμώ να παρουσιάσω μια μίξη της «Περσεφόνης» με την «Υπόγα».
Η ιδέα προέκυψε τυχαία, όταν ο φίλος μου ο GIK, ενώ έπαιζε με το μπουζούκι του το πρώτο, ενστικτωδώς μεταπηδούσε στο δεύτερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου