Όχι, ο κ. Στρος-Καν δεν είναι ο σωτήρας της Ελλάδας

               Του Guy Burgel, καθηγητή
Πανεπιστημίου Paris-Ouest-Nanterre-La Défence*           δημοσιεύτηκε 18.05.11
                         

Η τραγωδία στην οποία μας βυθίζει το κακό Νεοϋορκέζικο θρίλερ του Dominique Strauss-Kahn υπερβαίνει το άτομο, τη διαβολική διαστροφή συνδυασμένων συμφερόντων ή το παράλογο των ανθρώπινων συμπεριφορών, καθώς και το σεβασμό βέβαια του τεκμηρίου αθωότητας.

Οι συγκρούσεις στα δελτία ειδήσεων -καταδίκη του γενικού διευθυντή του Δ. Ν. Τ., αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, προοπτικές των γαλλικών προεδρικών εκλογών- θέτουν το ζήτημα της συνοχής της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής πολιτικής και τις επιπτώσεις της στο μέλλον των εθνών. Η Ελλάδα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Έλληνας σοσιαλιστής πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου συνεχίζει το μονοπάτι του σταυρού , που επιβάλλεται από τους διεθνείς φορείς. Το ΔΝΤ επικεφαλής σε μια προσπάθεια να αποκατασταθούν τα δημόσια οικονομικά της χώρας του.

Υπάρχει ένα παράδοξο σε αυτόν τον άνθρωπο της αριστεράς να προχωράει στη τη διόρθωση των πολιτικών λαθών, που γίνονται εδώ και δεκαετίες με τρόπους που ανήκουν, σε γενικές γραμμές, στις πιο συντηρητικές κυβερνήσεις: μείωση μισθών, άνοδο ηλικίας της ηλικίας συνταξιοδότησης, πάγωμα συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, επιμήκυνση των ωρών εργασίας, και το σημαντικότερο, σταμάτημα πρόσληψης προσωπικού και κλείσιμο των δημόσιων υπηρεσιών.

Ο κατάλογος είναι μακρύς των αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία σε άλλες εποχές θα είχαν οδηγήσει σε τεράστιες διαδηλώσεις, σε προσφορές των συνδικάτων, θερμές και σε προκλήσεις εξτρεμιστών ανεξέλεγκτων.

Αλλά φαίνεται να πέφτουν σε ένα λαό ναρκωμένο και άτονο μπροστά στην κρίση, ίσως πεπεισμένου για την ορθότητα τη γραμμής του ηγέτη του, όταν δηλώνει ότι η χώρα πρέπει να αναδιαρθρωθεί και όχι το χρέος.

Το ρίσκο είναι, σε αυτό το σύστημα, ο ασθενής να μην πεθάνει πριν να έχει θεραπευθεί. 

*Το αθηναϊκό θαύμα στον εικοστό αιώνα

Το ότι οι διαδοχικοί έλληνες ηγέτες και οι εκλεγμένοι, της Δεξιάς όπως και της Αριστεράς, έχουν πολλαπλασιάσει τις περιττές αποδοχές στα γραφεία μιας διογκωμένης δημόσιας διοίκησης, είναι αναμφισβήτητο.
Δεν συμπληρώνουν, τη σοβαρή έλλειψη ειδικευμένου προσωπικού στις κοινωνικές υπηρεσίες, τις ιατρικές, τις υπηρεσίες παιδείας ή της πολιτικής προστασίας και στη βασική συντήρηση της ασφάλειας σε δημόσιους χώρους.
Δεν είναι κανείς σίγουρος, εξάλλου, ότι η δραστική μείωση των πόρων του προϋπολογισμού θα σταματήσει στρεβλές πρακτικές τόσο παλιές όσο και
η αναβίωση του Νεο-Ελληνικού Κράτους.

Το να εισπράττουν φόρους, είναι καλό. Είναι επίσης απαραίτητο το χρήμα να λειτουργεί, και τα καταστήματα να μην κλείνουν το ένα μετά το άλλο τους πιο πολυσύχναστους δρόμους των ελληνικών πόλεων. Είναι σαν να αγνοούν ότι η κατανάλωση των νοικοκυριών ήταν η κινητήρια δύναμη της πραγματικής ανάπτυξης της χώρας, για πολύ καιρό. Και τι να πεις για την πεποίθηση αυτών των φιλελευθέρων οι οποίοιπαραδέχονται -κατ' ιδίαν- ότι θα ήταν καλό, μια αυταρχική κυβέρνηση να αποκαταστήσει την τάξη στη χώρα και στην παράνομη μετανάστευση.

Το στρατηγικό λάθος του ΔΝΤ και των διευθυνόντων του σε αυτή την περίπτωση είναι να μην έχουν καταλάβει ότι δεν πρέπει να αποδυναμώσουν το κράτος, αλλά να τον στηρίξουν, να μην στεγνώσουν την κοινωνική καινοτομία, αλλά να την ανακατευθύνουν.

Δικαιότερη κατανομή

Το ΔΝΤ και ο γενικός διευθυντής του επέμεναν στην άποψη ότι η μείωση του δημόσιου ελλείμματος αποτελεί πρωταρχική ανάγκη του Ελλήνων, όπως αύριο των πολιτών μας.

Ωστόσο, μακράν από το να μειώσει το χρέος των μελλοντικών γενιών, βαραίνει πολύ το μέλλον τους, αν ήταν να περικόψει τις δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, και τις ευκαιρίες απασχόλησης στην πραγματική οικονομία.

Αν την τύχη ενός ανθρώπου μπορεί να πείσει ότι το αδιέξοδο στο οποίο βυθίζεται το ελληνικό έθνος, υπερβαίνει την τύχη αυτής της χώρας, ότι αυτό αντανακλά μια βαθύτερη αποτυχία της ευρωπαϊκής Αριστεράς να προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο ανακατανομής και ανάπτυξης πιο δίκαιης του υλικού και πολιτιστικού οφέλους, τότε το δράμα του ήρωα δεν θα ήταν μάταιο.

Δεδομένου ότι οι Σοσιαλιστές θέλουν το 2012, όχι μόνο να κερδίσουν την προεδρία στη Γαλλία, αλλά να "αλλάξουν τον πολιτισμό", υπάρχει ακόμη χρόνος να μην συγχέουν αναγκαία λιτότητα και συνήθη οικονομική λιτότητα, υποτιθέμενο οικονομικό ορθολογισμό και λογική λειτουργίας των εταιρειών.

* Είναι επίσης ο συγγραφέας του βιβλίου "Το αθηναϊκό θαύμα στον εικοστό αιώνα" (CNRS Editions, 2002).


ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:  Για κάποιο λόγο, ο καθηγητής εντάσσει
τον Γ. Παπανδρέου (και το ΠΑΣΟΚ προφανώς) στην Αριστερά!