Ο Ηλίας Πασσίσης (1944-2002) αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση στο χώρο της σύγχρονης ζωγραφικής τόσο για τη θεματογραφία του όσο και για την ιδιαίτερη τεχνική του στο σχέδιο και το χρώμα που του έδινε τη δυνατότητα για μια δυναμική και ταυτόχρονα ποιητική έκφραση των ιδεών του. Άνθρωπος της πόλης ο ίδιος, αντλούσε τα θέματά του μέσα από τους προβληματισμούς και τα βιώματα του σύγχρονου ανθρώπου που ζει, κινείται κι ονειρεύεται σε ένα περιβάλλον που γίνεται ολοένα πιο εχθρικό και αντίξοο απέναντί του. Η κριτική του διάθεση πάνω στα σύγχρονα προβλήματα δεν τον παρασύρει εν τούτοις σε κάποιο αδιέξοδο πεσιμισμό αφού, παρά την φθορά και την επικρεμάμενη απειλή, που απεικονίζεται με έναν ρεαλιστικό και ποιητικό ταυτόχρονα τρόπο,στους πίνακές του, υπάρχει πάντα σαν αντίβαρο μια συγκρατημένη αισιοδοξία σε λανθάνουσα μορφή. Όσοι γνώρισαν τον Ηλία Πασσίση από κοντά μπορούν να βεβαιώσουν πως τα στοιχεία που διακρίνει κανείς στη ζωγραφική του, δηλαδή την ειλικρίνεια, την σαφήνεια, τη συνέπεια και το ήθος, αποτελούν αντανάκλαση του χαρακτήρα του. Η ζωή και το έργο του ήταν συγκοινωνούντα δοχεία. Αδυνατώντας να συνταχθεί με τα κρατούντα περί την τέχνη «συναλλακτικά» και άλλα ήθη, μετά το 1983 ακολούθησε ένα σχεδόν «αναχωρητικό» δρόμο, αποφεύγοντας την παρουσίαση του έργου του σε ατομικές εκθέσεις. Συμμετείχε μόνο σε ομαδικές εκθέσεις μέσω των παλιότερων έργων του που είχαν στη διάθεσή τους η Εθνική Πινακοθήκη, το Μουσείο Βορρέ και άλλες συλλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου