ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΙΑ

Αναρτήθηκε από τον/την MAKIS στο 06/10/2011
...............................................................................................................................

E.      Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ

Τα σκάνδαλα, οι λοβιτούρες (“δωράκια εις εαυτούς”), η αυθαιρεσία, η φοροκλοπή, ο χρηματισμός, οι προμήθειες και τα φακελάκια έγιναν καθεστώς σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Καθεστώς όχι για όνειδος, αλλά για… κομπασμό! Ο τίμιος έγινε συνώνυμο του μαλάκας! Μέσα από αυτά ξεπήδησε μια τάξη χλιδάτων, τζιπάτων, πισινάτων, αεράτων και… μουτζάτων νεόπλουτων. Ο παρασιτισμός και το εύκολο κέρδος έγιναν τρόπος ζωής (life style ) και προήχθησαν σε  «παλικαριά». Στο εύλογο ερώτημα «πώς ένα κόμμα με τόσα λίγα χρόνια στην εξουσία κατάφερε να διαφθαρεί τόσο γρήγορα και τόσο πολύ» την απάντηση έδωσε οΔήμος Μ.Μπότσαρης (μέλος του ΠΑΚ) που στο βιβλίο του «Η Εύα Γ. Παπανδρέου Αποκαλύπτει» (Εκδόσεις Ισοκράτης, 1988) γράφει:

«… τόσο οι “Αμερικανοσπουδαγμένοι”, όσο και οι φοιτητές της Ευρώπης που πλαισίωναν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ, απέβλεπαν έκτοτε στον ίδιο κοινό στόχο: Στο προσωπικό τους “βόλεμα” μετά την πτώση της δικτατορίας... ...Τι έγιναν αλήθεια, εκείνα τα τεράστια ποσά των δολαρίων, των μάρκων και των κορωνών που περιήλθαν στο ΠΑΚ; |… αλλά: το ΠΑΚ εξωτερικού επί έξι ολόκληρα χρόνια δεν έκανε καμιά σημαντική πράξη αντίστασης στην Ελλάδα. Δεν ξόδεψε ούτε μια δραχμή. Αγοράστηκαν, όμως, την ίδια εποχή … η βίλλα στο Τορόντο και τα μαγαζιά στο Μόντρεαλ. |… “Ρεμούλες” όμως στα χρήματα του ΠΑΚ γίνονταν και από την ηγετική “κλίκα” του ΠΑΚ στη Δυτική Ευρώπη, όπου δέσποζε η ομάδα Τσοχατζόπουλου.|…Ένας εξάδελφος του αξέχαστου Νικηφόρου Μανδηλαρά, μέλος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αργότερα, δεν άντεξε! Βγήκε κάποια στιγμή ανοιχτά από τις εφημερίδες και κατάγγειλε ότι οι ιθύνοντες του ΠΑΚ Γερμανίας είχαν κατασπαταλήσει και σφετεριστεί χρήματα του ΠΑΚ.|.κ.λπ.[23]»

Όλα, λοιπόν, αυτά τα “ανιδιοτελή μπουμπούκια” πέρασαν στην ηγετική ομάδα του «κινήματος» και μετ’ ου πολύ… κίνημα και εξουσία εγένοντο δύο εις σάρκαν μίαν. Μετά ήρθε ο… έρωτας! Μέσα σε οκτώ χρόνια ο μεγάλος εραστής κατάφερε να ανεβάσει το εξωτερικό χρέος της χώρας από το 31,4% επί του ΑΕΠ (1981) στο 80% και πάνω (1989), σκάβοντας έτσι τα πρώτα μέτρα του σημερινού μας λάκκου. Οι σοβαροί, νουνεχείς και μη αυλοκόλακες πολιτικοί που αντιδρούσαν σ’ αυτό το σκορποχώρι παραιτούνταν ή απομακρύνονταν. Αργότερα, το 1990, όταν η “Δεξιά” βγήκε από το χρονοντούλαπο, ο Δρακουμέλ μη δυνάμενος εκ φύσεως να αποστεί της… κουτάλας, μέσα σε τρία χρόνια εκτίναξε το χρέος στο 110,0% (1993 ενώ κάπου εκεί παρέμεινε στη μετα-Χέρφιλντ εποχή, για να φτάσει, ύστερα από κάποια ενδιάμεσα σκαμπανεβάσματα, στα χάλια του σήμερα[24], όπου καλπάζει πάνω από το 148% (≈356,28 δισ. €).

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ % ΑΕΠ

Ο καθηγητής Μανόλης Δρεττάκης[25] σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» (21/05/2009) με τίτλο «Σφίγγει η “θηλιά” του δημοσίου χρέους» παρατηρεί:

«…Η διαχρονική αύξηση του δημοσίου χρέους οφείλεται στην οικονομική πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, μια πολιτική που διακρίνεται από:

• Την έλλειψη πολιτικής βούλησης για τον δραστικό περιορισμό εκτεταμένης παραοικονομίας και της οργιάζουσας φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, η οποία στερεί τον κρατικό προϋπολογισμό από έσοδα 20-25 δισ. ευρώ τον χρόνο, και
• Τη σπατάλη στις δημόσιες δαπάνες και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος εξαιτίας της εκτεταμένης διαφθοράς και των πολυποίκιλων σκανδάλων.»

Όσο μεγάλες και αν είναι οι παρωπίδες του κομματικού φανατισμού και από όσους βαθμούς… εθελοτύφλωσης και αν πάσχει κάποιος, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, τα αποτελέσματα μετρήσιμα και οι ευθύνες δεν μπορούν να εκτονώνονται στην αέναη διελκυστίνδα της γαλαζοπράσινης αντιπαράθεσης  περί του…. ποταπότερου! Αμφότεροι μας… πρόκοψαν! Κατά το αρχαιοπρεπέστερο, και τα δύο κόμματα εξουσίας τα έκαναν… σκατά![26] Οι ευθύνες όμως των πράσινων, αφότου μπήκαν στο γαϊτανάκι της εξουσίας, είναι ποσοτικά και ποιοτικά ασυγκρίτως μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των βένετων:

• Ποσοτικά γιατί το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο κυβέρνησε περισσότερα χρόνια, αλλά και γιατί η άνοδός του στην εξουσία συνέπεσε με την πλήρη ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ που είχε ως συνεπακόλουθο την άνευ προηγουμένου εισροή ενός πακτωλού πόρων. Υπήρχαν όλα τα εχέγγυα για την ριζική αναγέννηση της χώρας, τον εκσυγχρονισμό της και την απογείωσή της.

• Ποιοτικά γιατί το κόμμα αυτό ενσάρκωσε μετά τη μεταπολίτευση τις ελπίδες μεγάλης μερίδας του λαού για ένα καλύτερο, δικαιότερο και αξιοπρεπέστερο αύριο. Ένα αύριο χωρίς διακρίσεις και μισαλλοδοξίες. Με τη δυνατότητα να μπορεί κανείς να ζει, να ονειρεύεται και να πεθαίνει με αξιοπρέπεια. Ο κόσμος είχε φάει τη «δεξιά» στη μούρη και την είχε ζήσει στο πετσί του. Δεν έτρεφε αυταπάτες και ούτε περίμενε καλύτερη συμπεριφορά από δαύτη. Οι «φάκελοι», οι διακρίσεις, τα ξερονήσια και το άβατο της κρατικής μηχανής για τους ετερόδοξους ήταν ακόμη νωπά στη μνήμη του. Στο ΠΑΣΟΚ όμως ο λαός είχε επενδύσει τις ελπίδες του για μια άλλη πορεία της χώρας. Αυτές τις ελπίδες καλλιέργησε ο Αντρέας και αυτούς τους πόθους εκμεταλλεύτηκε για να ανέβει στην εξουσία, που ήταν ο μεγαλύτερος νταλκάς της ζωής του. Την πήρε και η «αλλαγή» έγινε πολύ γρήγορα… μεταλλαγή, για να καταλήξει σε… δεξιά παραλλαγή! Χρωματική και όχι μόνο. Οι περίφημες πρώτες «εκατό μέρες» έγιναν … νύχτες εφιαλτικές και ατελείωτες!

Τώρα, μετά από τρεις δεκαετίες και με τον πανάξιο διάδοχό του – Γεώργιο Β’ τον Ολετήρα – στα ηνία της χώρας, χάσαμε αυγά και καλάθια και… εξεμώντας[27] το «ψωμί που… δεν «φάγαμε» γυρνάμε ολοταχώς προς τον Μεσαίωνα.

ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ