Οι απάτες και τα τρία Α των εταιρειών αξιολόγησης

Ενώ οι εταιρείες αξιολόγησης τροφοδοτούν την κρίση, συνεχίζουν να επηρεάζουν, κατά το δοκούν, την παγκόσμια οικονομία.

"Δεν είναι αλήθεια ότι μεταδίδουν πληροφορίες: εκφράζουν αποφάσεις, δρομολογώντας την επιτάχυνση των τάσεων που ήδη υπάρχουν στην εργασία. Είναι σαν να σπρώχνεις κάποιον που είναι στην άκρη μιας χαράδρας."

Μια αλληγορία του Pier Carlo Padoan, Αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα και επικεφαλής οικονομολόγου του ΟΟΣΑ,
η οποία έχει σημασία, για όλη την ιστορική πορεία των οργανισμών αξιολόγησης.

 Ακριβώς σε αυτόν τον αιώνα, το "Μεγάλο Τρίο" (Big Three: Moody's, Standard & Poors και Fitch ) προσποιούμενο σα να μη συμβαίνει τίποτα, ή κουνώντας την απειλή της πτώχευσης, έχει πολλαπλασιάσει τα ελλείμματα και εξασθενίσει τον πλανήτη, τροφοδοτώντας τις κρίσεις.

Το 2001, το σκάνδαλο Enron είχε ακουμπήσει με το δάχτυλο ένα σύστημα "σάπιο". Ενώ η λογιστική εταιρεία, Arthur Andersen, είχε συγκαλύψει τους λογαριασμούς αυτής της πολυεθνικής εταιρείας, μιας από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες  χρηματιστηριακές εταιρείες,  ο οργανισμός αξιολόγησης Moody είχε επιβεβαιώσει τους λογαριασμούς και αποδόσει ένα καλό τριπλό (ΑΑΑ), λίγες εβδομάδες πριν από την πτώχευσή της και την απώλεια των συντάξεων για χιλιάδες Αμερικανούς.

Ένας συναγερμός που δεν είχε εντούτοις συνέχεια.

Επτά χρόνια αργότερα, το 2008, ήταν η σειρά της Lehman Brothers να λάβει την αγία αξιολόγηση, πριν από την πτώχευσή της.
Καμία αμφιβολία κότι οι συγκρούσεις συμφερόντων είναι σημαντικές. Πράγματι, τα κράτη και οι επιχειρήσεις, ανταμείβουν τους οργανισμούς  αυτούς, για να αξιολογήσουν τα χρέη τους, στην κατεύθυνση των αγορών, με ποσά που κυμαίνονται μεταξύ 80.000 ευρώ για μια εταιρεία και ένα εκατομμύριο ευρώ για μια τράπεζα.

Αλλά χωρίς αυτή την αξιολόγηση, αδύνατον να βρουν τους επενδυτές ... 

Ωστόσο, αυτά τα ιδρύματα συνεχίζουν να μετρούν τον κίνδυνο που συνδέεται με ένα παράγωγο προϊόν, ένα χρέος ή μια ασφαλιστική εταιρεία, αλλά και την ικανότητα αποπληρωμής μιας επιχείρησης ενός κράτους.

Όμως η αρχική ιδέα του Henry Varnum Poor, του σχεδιαστή των οργανισμών αυτών, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ήταν πολύ πιο περιορισμένη. Επρόκειτο για ανάθεση μελέτης για την αξιολόγηση του χρέους των σιδηροδρομικών επιχειρήσεων, λαμβάνοντας υπόψη τα αναγκαία κεφάλαια του τομέα.

Αλλά είναι από το 1975, με τις απελευθερώσεις και τις πιέσεις στην αγορά ομολόγων, που αναπτύσσονται τα πεδία δράσης των οργανισμών κι η ηγεμονία τους.

Clotilde Mathieu
δημοσιεύθηκε στις 31/8/2011http://www.oecd.org/speaker/0,3438,en_21571361_38379933_38560687_1_1_1_1,00.html