"ΕΞΟΡΙΣΤΕΣ" - Αρπαγή των παιδιών

                               

     Και μια μέρα το πρώτο δεκαήμερο του Ιούνη, ακριβή ημερομηνία δε θυμάμαι, ξυπνήσαμε το πρωί και είδαμε μια αλλιώτικη συμπεριφορά από τις άλλες μέρες, από τον Μπα­τζάρα που ήταν αγριεμένος και από τους άλλους χωροφύλα­κες. Όλες μας καταλάβαμε πως κάτι ετοιμάζουν.
Αλλά τι;

      Δεν άργησε όμως να φανεί. Κατά τις δέκα η ώρα, βλέπουμε δυο αυτοκίνητα, καμιόνια, έρχονται και μπαίνουν στο προαύ­λιο. Σε λίγο μπαίνει μέσα στο κτίριο ο διοικητής με τον Μπατζάρα και λέει: «Όλες οι μωρομάνες στο χολ, με τα παιδιά τους». Μαζεύτηκαν και άρχισε να τους λέει: «Η μητέρα Ελλάδα αισθάνεται υποχρέωση απέναντι στα ελληνόπουλα που κινδυνεύουν δίπλα στις μάνες βουλγάρες που τα δηλητη­ριάζουν με τον κομμουνισμό, γι' αυτό
θα τα πάρουμε να τα περισώσουμε».

      Μόλις ακούστηκε αυτό, άρχισαν και τα πρώτα κλάματα των μεγάλων παιδιών που κατάλαβαν. 'Αρχισε η δραματική στιγμή. Έπερναν τα παιδιά από την αγκαλιά της μητέρας και τα φόρτωναν στα καμιόνια. Μπορείτε να φανταστείτε τη σκηνή αυτή; Από μέσα φώναζαν οι μάνες και από έξω φώ­ναζαν και έκλαιγαν τα παιδιά. Πήραν κι απ' το δεύτερο κτίριο. Έκλεισαν τα καμιόνια κι έφυγαν. Και αυτή τη στιγμή που που γράφω, ύστερα από τόσα χρόνια, έχω τις φωνές τους στ' αυτιά μου. Και των παιδιών και των μανάδων.

     

       Όσο ήμαστε εξορία, ποτέ δεν έμαθαν οι μανάδες πού τα είχαν τα παιδιά τους.
Τα είχαν πάει στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης. Όταν βγήκαν οι μάνες, παιδεύτηκαν δυο και τρία χρόνια για να μπορέσουν να τα πάρουν. Τα λίγο μεγα­λούτσικα είχαν μεγαλώσει και σε ορισμένα είχαν καταφέρει και τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου. Συναντιόμαστε καμιά φορά και μας έλεγαν οι μάνες τι τραβάνε για να τα συνεφέρουν.