Εκκλησία και Πολιτεία – Η κάρτα του πολίτη

Ο λόγος του π. Αρσένιου Βλιαγκόφτη

Δεν έχω κάποια σχέση με την εκκλησία ούτε καν με τη θρησκεία. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να παρακολουθώ τις θέσεις και τις απόψεις των θρησκευόμενων και να χειροκροτώ όταν τις βρίσκω θετικές και αξιόλογες.

Άλλωστε τα ζητήματα πίστης είναι ζητήματα εσωτερικής περιπλάνησης και πνευματικής αναζήτησης του κάθε ανθρώπου, απολύτως προσωπική διαδικασία και επιλογή… 

Δεν έχει κανείς δικαίωμα  να λοιδορήσει κανέναν, για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ή για την απουσία τους.

Όμως τα ζητήματα της κοινωνίας και του πολίτη αφορούν το σύνολο των ανθρώπων και σε αυτή την περίπτωση, οι πεποιθήσεις και ιδιαίτερα όταν αυτές γίνονται πρακτικές, όχι μόνο αποτελούν αντικείμενο κριτικής αλλά επιβάλλεται και να δράσεις προκειμένου να προστατεύσεις τις κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες και δικαιώματα, αν απειλούνται.

Συχνά έχει τεθεί το ερώτημα κατά πόσον η Εκκλησία, ως φορέας θρησκευτικός, δικαιούται να αναμιγνύεται στην πολιτική. Οι ίδιοι που θέτουν το ερώτημα, είναι συνήθως και αυτοί που το απαντούν: “η Εκκλησία δεν έχει καμία θέση στην πολιτική”!

Και αν μεν, με τον όρο «πολιτική» εννοούν «κομματική», θα τους συμμερισθώ (δεν ισχύει φυσικά για τον κάθε ιερωμένο ξεχωριστά, που μπορεί να έχει όποια κομματική τοποθέτηση, αφού εκτός από παπάς είναι και πολίτης). Αν, όμως –που συνήθως αυτό συμβαίνει- εννοούν πολιτική όχι μόνο θα εναντιωθώ σε αυτή την άποψη αλλά και θα το προχωρήσω περισσότερο. Θα ζητήσω, δηλ. από την εκκλησία να είναι πολιτικά παρούσα και δραστήρια σε κάθε σημαντικό πολιτικό γεγονός! Για να τιμήσει το ρόλο της, που είναι κοινωνικός, δηλαδή πολιτικός.

Σχεδόν πάντα, όταν δημιουργούνται πολιτικές ανατροπές, πισωγυρίσματα, παρακμή, ελλείμματα δημοκρατίας, πόσοι και πόσοι δεν κραυγάζουν: «πού είναι οι ακαδημαϊκοί, που είναι η διανόηση?» Πόσο παράταιρο θα ήταν να πούμε πού είναι η εκκλησία?

Πριν πολλά χρόνια, σε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου η αμερικανόδουλη χούντα βασάνιζε και «εξαφάνιζε» πολίτες, η ντόπια καθολική εκκλησία είχε αναλάβει από το να προσφέρει άσυλο, μέσα στους ναούς, για τους βασανισμένους μέχρι να τους τονώνει ψυχολογικά, για να αντέξουν τον κατατρεγμό!

Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσο σημαντικό θα ήταν, αν η Εκκλησία μας είχε παρέμβει θετικά κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, αν ήταν παρούσα και αντιμέτωπη με τη χούντα των συνταγματαρχών, για να προστατεύσει τους κυνηγημένους.

Δεν θα ήταν σημαντικό, σήμερα, που μια μοντέρνα δικτατορία εξαθλιώνει το λαό σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, κοινωνικό, σε ζητήματα δημοκρατίας και ελευθερίας, να υψώσει δυνατά τη φωνή της η Εκκλησία και να αντισταθεί σθεναρά στο φαινόμενο αυτό? Εγώ θα έλεγα πως είναι και υποχρέωσή της!

Δυστυχώς δεν συμβαίνει. Δεν συμβαίνει συγκροτημένα. Γιατί, με  εξαιρετική έκπληξη, ομολογώ, και με  μεγάλη μου χαρά, φυσικά, ανακάλυψα πρόσφατα, τον πατέρα Αρσένιο Βλιαγκόφτη, πτυχιούχο φιλοσοφίας και διδάκτορα θεολογίας. Και λέω με έκπληξη, γιατί δεν φανταζόμουνα ότι ένας μοναχός θα μπορούσε να έχει μια τέτοια παρουσία, σαν αυτή που θα ανακαλύψετε κι εσείς, αν έχετε την υπομονή να παρακολουθήσετε το βίντεο που ακολουθεί.

Πλήρως ενημερωμένος στα τεκταινόμενα, με συνειδητό λόγο, χωρίς σκοταδισμούς ή αφελείς «θρησκευτικές» αποστροφές στο λόγο του, με απολύτως πολιτική προσέγγιση, αναλύει και παίρνει θέση για ένα από τα σημαντικά ζητήματα των ημερών, ταγμένος φυσικά στο πλευρό του λαού, των δικαιωμάτων και ελευθεριών του.

Περιμένω την παρέμβασή σου ενάντια στο σύνολο των άθλιων πολιτικών κινήσεων, που τρέχουν ένα χρόνο τώρα, πατέρα Αρσένιε!